Γύρισαν λοιπόν από τις διακοπές τους και μαζί τους όμως επέστρεψαν και οι κακές τους συνήθειες με τους άσπονδους μηχανοκίνητους φίλους τους.
Γέμισαν οι δρόμοι από τον άτακτο βενζινοκίνητο στρατό, γέμισαν τα πεζοδρόμια και οι λεωφορειολωρίδες με τα φωτορυθμικά, αναμμένα αυτοκίνητα τους (επιστρέφω σε λίγο…). Το κακό σε αυτήν την πόλη, είναι πως μπορεί οι άνθρωποι της να έρχονται ξεκούραστοι και φρέσκοι κάθε Σεπτέμβρη, δυστυχώς όμως η νοοτροπία και η συμπεριφορά τους, νεκρώνουν για πολλοστή φορά τη Θεσσαλονίκη μας.
Η πόλη μας βρίσκεται στην εντατική, χωρίς υποδομές, συγκοινωνίες απαρχαιωμένες, δυσεύρετα παρκινγκ, με τρύπιους δρόμους και με εμάς απέναντι να τη δολοφονούμε μέρα με την ημέρα. Με τους 9 μήνες καλοκαίρι που έχουμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, εμείς αφήσαμε το ποδήλατο στα παιδικά μας χρόνια με τις βοηθητικές ρόδες στο πλάι ή μάλλον καλύτερα το χαρίσαμε ένα καλοκαίρι σε κάτι φίλους από το βροχερό Άμστερνταμ, για να κάνουν τις βόλτες τους, στους υπερσύχρονους ολλανδικούς ποδηλατοδρόμους..
‘’ Ένα μικρό – μικρό ποδήλατο κι ένα μικρό – μικρό παιδί
Είδαν το πρόβλημα το άλυτο και κάναν βόλτα στη ζωή. Ελένη Βιτάλη’’
